پژو پارس (با نام سابق پژو پرشیا)، خودرویی از خودروساز ایرانی، ایران خودرو است که بر اساس پژو ۴۰۶ طراحی شده است. این خودرو فیسلیفتی از پژو ۴۰۶ است. در روند طراحی پژو پارس از پژو ۴۰۶[۱] الهام گرفته شده است. تولید این خودرو سال ۱۴۰۳ پایان یافته است.
نداشتن ایمنی باعث شده است در سالهای اخیر تولید آن به ایران محدود شود. یکی از مهمترین نقصها و خطرهایی که پژو پارس دارد و میتواند رانندگان را تحت خطر جانی قرار دهد، این است که در هنگام تصادف، میل فرمان و پدالها به درون اتاق وارد میشوند که همه سرنشینان را با خطر جدی روبرو میسازد. همچنین بخشهای بالایی بدنه نیز از استحکام و مقاومت برخوردار نیستند و ممکن است در هنگام واژگونی به سرنشینان آسیب بزند. عدم انجام تست معتبر بر روی خودرو باعث شده است ایمنی احتمالی آن صفر ستاره از ۵ تخمین زده شود. در یک فایل صوتی فاششده، مدیرعامل ایران خودرو، شرکت سازنده، اعلام کرد: «اگر پارس تا امروز آدم کشته بگذارید ۶ ماه دیگه هم بکشد». این، پس از ایرادگیری سازمان ملی استاندارد ایران به این خودرو رخ داد.[۲]
بر پایه گزارش ایسنا، اگرچه قرار بود در سال ۱۴۰۲ تولید این خودرو به دلیل ایمنی و قدیمی بودن سکو پایان یابد، اما با رایزنیها و مذاکره ایران خودرو با نهادهای نظارتی و استاندارد، قرار شد تولید آن ادامه یابد. در بخشی از توضیحات، اعلام شد به دلیل پیشگیری از ضرر قطعهسازان داخلی و ضرر به صنعت کشور چنین تصمیمی گرفته شده است. قطعهسازان خراسان، از ضرر حدود ۴۰ درصدی خود در صورت توقف تولید پارس خبر دادند. ابراهیم رئیسی و معاون اول وی، نقشی اساسی در روی تولید ماندن پژو پارس داشتهاند.[۳]
پیشرانهٔ موتور پژو پارس معمولی همان XU7JP پژو-سیتروئن است که در اروپا LFZ و در ایران ال۳ (به انگلیسی: L3) خوانده میشود. ال۳ یک پیشرانهٔ ۴ سیلندر خطی به حجم ۱٫۸ لیتر با تنفس طبیعی (به انگلیسی: naturally-aspirated (به اختصار N/A)) و سوخت رسانی تزریقی (به انگلیسی: fuel injection) است که دارای میل سوپاپ تکی از بالا (به انگلیسی: SOHC) و ۸ سوپاپ و حداکثر توان ۹۶ اسب بخار در ۵۵۰۰ دور در دقیقه و حداکثر گشتاور ۱۵۳ نیوتن/متر در ۳۰۵۰ دور در دقیقه است.[۸] این پیشرانه توسط یک رایانهٔ ساژم مدل اسال۹۶ (به انگلیسی: SAGEM SL96) (در مدلهای قدیمی) کاربری و هدایت میشود. این پیشرانه پیش از پارس، توسط پژو-سیتروئن در پژو ۳۰۶ ۱٫۸آی ۸ سوپاپ، سیتروئن زانتیا ۱٫۸آی ۸ سوپاپ (که در ایران عرضه نشد) و سیتروئن سارا ۱٫۸آی ۸ سوپاپ بکار برده شده بود. این پیشرانه به همراه مبدل کاتالیزور اصلی دارای سطح استاندارد یورو۲ (به لاتین: Euro II) است.[۹] از دیگر موارد قابل ذکر: طراحی قدیمی بدنه مربوط به دهه ۹۰ میلادی که هرچند با وجود گذشت ۲۰ سال همچنان زیبا بنظر میرسد، موتور قدیمی با مصرف بالا و عملکرد بد ترمزها در سرعتهای بالا است. اطلاعات فنی این خوردرو: حداکثر توان ۱۰۰ اسب بخار و حداکثر گشتاور ۱۵۳ نیوتن متر.[۸] ایران خودرو این پیشرانه را ابتدا برای پارس عرضه نمود و کمی بعد از آن در سمند و پژو ۴۰۵ جیالایکس انژکتوری نیز استفاده کرد.[۱۰]
اگرچه مقامات ایرانی ادعای دریافت یک ستاره ایمنی برای این خودرو را داشتهاند اما با توجه به نبود تست معتبر بر روی آن تخمینها از دریافت صفر ستاره از پنج ستاره میگویند و ایمنی خودرو به صورت جدی زیر سؤال است. یکی از مهمترین نقصها و خطرهایی که پژو پارس دارد و میتواند رانندگان را تحت خطر جانی قرار دهد، این است که در هنگام تصادف، میل فرمان و پدالها به درون اتاق وارد میشوند که همه سرنشینان را با خطر جدی روبرو میسازد. همچنین بخشهای بالایی بدنه نیز از استحکام و مقاومت برخوردار نیستند و ممکن است در هنگام واژگونی به سرنشینان آسیب بزند. عدم انجام تست معتبر بر روی خودرو باعث شده است ایمنی احتمالی آن صفر ستاره از ۵ تخمین زده شود.[۱۲][۱۳]
در دفترچه راهنمای خودرو نیز بخش ایمنی دادههای غیر تخصصی همچون دارا بودن کیسه هوا را شامل شده است و مشتری امکان دریافت اطلاعاتی از ایمنی خودرو را ندارد.[۱۴]
پژو پارس در سالهای پایانی تولیدش از تنها دو کیسه هوا جلو بهره میبرد و ترمز ABS و سیستم EBD نیز دارد. اما نصب اینها نیز چندان اثری در افزایش ایمنی این خودرو نداشته است. حبس شدن سرنشینان در هنگام تصادف نیز در مورد این خودرو گزارش شده است.[۱۳]
همانندی بسیار بالای فضای درونی پارس با پژو ۴۰۵ به عنوان نکتهای منفی دانسته شده است. راحتی بیشتر صندلیها، فرمان پذیری برتر، کلیدهای روی فرمان، سامانه تهویه هوای اتوماتیک، طراحی مناسب غربیلک فرمان، عملکرد بهتر جعبهدنده و کلاچ از جمله چهره خودرو تغییراتی هستند که کمی برتری نسبت به ۴۰۵ را برای این خودرو فراهم کرده است.[۱۵]